Een eenzame dood

Covid-patiënten worden zoals we weten in afzondering geplaatst. Ook in de ziekenhuizen zijn voor hen afdelingen in afzondering voorzien. Als deze mensen sterven aan het virus, sterven ze vaak alleen. Iets meer dan 100 jaar geleden gebeurde iets gelijkaardigs in de geschiedenis.

Eenzaam met Covid-19

Personen die de diagnose kregen van Covid-19 worden verplicht in afzondering geplaatst. In de ziekenhuizen zijn zelfs volledige afdelingen waar mensen met het virus liggen, afgeschermd van de buitenwereld. Deze mensen lijden enorm en moeten dit eigenlijk helemaal alleen doen. Naast het verzorgende ziekenhuispersoneel, kunnen ze geen directe steun van familieleden of vrienden krijgen. Niemand kan naar hen toe om hun hand vast te houden. Ook het ziekenhuispersoneel heeft geen tijd om eens een praatje te slaan met een patiënt omdat deze epidemie hen zoveel zorgbehoevenden geeft. 

Wanneer deze mensen op het einde van hun levensweg zijn, en komen te sterven, moeten ze dit helemaal alleen doen. Personen besmet met Covid-19 sterven eenzaam. Dit is ook voor de familieleden van de persoon in kwestie een moeilijk gebeuren. Het is al zeer erg om iemand te verliezen, maar in deze omstandigheden kan er ook geen of toch moeilijk afscheid genomen worden. De begrafenis kan enkel doorgaan in het bijzijn van slechts een paar mensen, in intieme kring. Heel wat mensen waarbij de overledene geliefd was, kunnen geen afscheid nemen en dit brengt soms ook moeilijkheden met zich mee in het rouwproces.

Maar toch mogen we van geluk spreken dat we in België leven en in het jaar 2020, want het verliep niet altijd zo met gelijkaardige situaties.

Molokai

In het noorden van Molokai is een schiereiland genaamd Kalaupapa gelegen. Dit eiland werd van 1865 tot 1996 om leprapatiënten uit heel Hawaï op te vangen. Ik zeg hier nu wel 'op te vangen' maar eigenlijk werden deze patiënten helemaal verbannen vanuit Hawaï. Dit eiland werd gekozen omdat het een schiereiland was dat afgescheiden is van de rest van het eiland en omdat er een rijk reliëf van hoge kliffen aanwezig was. De kliffen zorgden ervoor dat de leprapatiënten niet konden ontsnappen van het eiland. Deze mensen werden als het ware gevangen op het eiland. Deze mensen vertoefden in enorme eenzaamheid en werden aan hun lot overgelaten. Pater Damiaan bracht hier gelukkig verandering in.

Kliffen van Molokai

Pater Damiaan

Jozef De Veuster, beter bekend als Pater Damiaan, was een Belgische pater die bekend is geworden door zijn werk met de leprapatiënten op Kalaupapa. Pater Damiaan is vandaag gekend als de beschermheilige van de leprastrijders en aidspatiënten. Op 10 mei 1873 ging hij naar het schiereiland Kalaupapa om de leprapatiënten te helpen. Hij reorganiseerde daar de verwilderde gemeenschap, bouwde er een kerk en legde er wegen aan. Pater Damiaan was daar niet alleen gekend als een priester, maar ook als een dokter, ziekenverzorger, timmerman, begrafenisondernemer en kistenbouwer. Hij groef zelfs zelf de graven voor de kisten met de overleden personen. De komst van Pater Damiaan bracht een grote verandering met zich mee voor het eiland. De slechte en helse situatie werd stilaan omgebouwd tot een goede gemeenschap waar iedereen zeer gehecht was aan elkaar. Hij heeft er het leven van de leprapatiënten weer doen oplichten.

Pater Damiaan overleed in 1884 op het schiereiland. Hij stierf zelf aan de vreselijke ziekte die er heerste. Pater Damiaan offerde zichzelf op om het leven van afgestoten mensen zo goed mogelijk te maken. 

Pater Damiaan

Bronnen

Wikipedia. (2020, mei 22). Molokai. Opghaald van https://nl.wikipedia.org/wiki/Molokai

Wikipedia. (2020, mei 22). Pater Damiaan. Opgehaald van https://nl.wikipedia.org/wiki/Pater_Damiaan